Ślub tuż, tuż....

Magda w takiej sytuacji powinna być załamana i zrobić awanturę narzeczonemu. Lecz... ona siedziała spokojna...

-Gdybym wiedziała, kim jest ta dziewczyna... czy ją kocha... to znak!

-DISCO! - nie wiadomo, skąd on się wziął.

-Marian, skarbie... czy z łaski swojej.... mógłbyś kurwa nie podsłuchiwać?!

-Przepraszaju... ja...

Pomyślała, że on może coś wiedzieć o zdradzie Marcina.

-A no, hono tu.

Podszedł.

Machnęła mu majtkami.

-AajĆ! Chcesz bym Ci zrobi dobrze? - ucieszył się.

-Nie, pacanie. Czy wiesz, co tu się działo, kiedy mnie nie było?

Marian wirował oczami.

-Nie rób dirty dancingu z oczami, tylko się spowiadaj.

Pogrzebał w kieszeniach i dał jej kilka banknotów.

-Co to?

-No... jak się idzie do spowiedzi, to się płaci spowiednikowi, że cię słucha. Tak mówili mi koledzy.

Malejkowicz zrobiła facepalm.

Jacuś Słonko wieszał kartkę na tablicy ogłoszeń.

Hmm... małe wyjaśnienie: tablica ogłoszeń znajduję się na lewo w przedsionku. Głównie ogłoszenia wiesza Andrzej, lecz tym razem zrobił to Jacuś. Perła i Czarna obserwowali to z daleka, ale ten pierwszy był bardzo ciekawy tego, więc w miejscu nie stał spokojnie.

-No to zobacz, co tam jest, a ja idę do salonu. - powiedziała jego dziewczyna.

Ten w podskokach stanął przy tablicy i odczytał napis. Wrócił do niej również w podskokach.

-No, wiesz co? Tam koleś pisze...

-Mówi się „jest napisane”.

-A, no to tam koleś jest napisane, że...

Ach ten Perła ;)

-Co wiesz? - spytała się Magda Paździochowicza.

-No...

-Mów, bo cie zabije, a potem zjem na obiad!

-O kurwa!

-Nie klnij, tylko gadaj!

-No... to... ale zrobisz coś dla mnie, jak Ci powiem.

Wywróciła oczami.

-Co chcesz cwana kozo?!

-Striptiz...

-Spieprzaj zboczeńcu!

-Nie twój...

Po jego spojrzeniu tylko zapytała „gdzie i kiedy?”. Odpowiedź ją zaskoczyła i obiecała zachować tylko dla siebie.

-Pacjentka ma być wypisana? - spojrzał spod okular doktor Grzegorz na Borysa.

-Chcemy wziąć ślub... a potem... może wrócić!

-Wie pan... to, że szczerzy się do pana, to nie znaczy, że może robić podskoki. Czeka ją rehabilitacja... Chyba, że będzie jeździć na wózku, to wtedy jest jakieś wyjście.

-O, da!

-Zgadzam się na to. - odpowiedziała Ewa.

-No i super! Widzisz pan doktor?

-Ohh wy młodzi... dopiero co z pieluchy wyszły, a już za rodzinę się biorą...

-To czy pan... wypisze ją?

-A pan koza, czy jak? Jasne, że wypiszę, ale jak coś się jej stanie, to niech pan spodziewa się klapsa w pupę ode mnie.

-Ohh dziękuje doktorze!

-Za klapsa? A czemu nie.

Gdy doktor wyszedł.

-Mam dla Ciebie sukienkę! Ślicznie w niej Ci będzie!

Dziewczyna się ucieszyła. Borys pokazał jej ową odzież.

-Śliczna! - zachwyciła się tym.

-No to spadajmy!

Po wypisaniu, przed szpitalem czekało czarne auto.

-O, jak miło! - skomentował.

-A kto to?

-Koledzy... świadkowie na ślubie.

Pomogli jej wsiąść do auta.

-Tato, gdzie się szykujesz? - spytała Swietłana swojego ojca.

-Na ślub.

-Jaki?! Czemu ja nic nie wiem.

-Bo to ślub Borysa.

-Aaa... rozumiem... ale z kim?!

-Ewą... jakąś tam.

-To ta ruda! Czy ona ma oczy?! Czy wie, z kim ona się wiążę?!

-Jej życie córko. Zostałem poproszony, więc idę. Jeśli chcesz, by Ciebie... Perłę wkręcić, to... powiedź...

-Nie chcę go oglądać, ale młodą chętnie ostrzeże.

-Kruszynko...

-Nie pamiętasz już końcówki lata... rok 1989... mam mówić dalej?! - ochrzaniała go wzrokiem.

-Proszę... no, ale... on się zmienił... - wymówił to cicho.

-Zwariował tata, zwariował! Jeśli on się zmienił, mów mi matka Teresa!

Fleczerowicz spuścił wzrok.

Perła zjawi się obok ukochanej.

-PUNK!

-Nie teraz.... - mruknęła.

-Oj... oj... - objął ją i pocałował w główkę. - Życie jest PUNK!

-Byłoby, gdyby ludzie wiedzieli, za kogo wychodzą...

-Ale jak to... wychodzą? Kto jest za nimi?

-Następny złoty człowiek się znalazł. Jedziemy! Idę ją powstrzymać i zero kurwa dyskusji!

-Córuś...

-SILENCE!!! I'll kill you...

Panowie już słowem nie pisnęli w obecności dziewczyny.

Robertowie obudzili się późnym rankiem i po nocnym tapirowaniu musieli wstać w idealnych nastrojach. Jak zawsze, w łóżku objęci rozmawiali o różnych sprawach. Tym razem rozmowa dotyczyła ich ślubu i wspólnego życia.

-Wyobrażałeś sobie nasze życie po ślubie?

-Cóż... póki nie mamy dzieci... to będzie tak samo... tylko... Ty będziesz panią Kowalow.

-A jak będą dzieci?

-No... będzie wesoło! I więcej nas będzie. Kotku, nie martw się. - pogłaskał ją. - Przecież wiesz, że nie zostawię cię dla innej. Nie zrobiłbym Ci świństwa.

-Wiem skarbie... ale trochę się boje... bycia... dobrą żoną... matką.

-Byłaś super dziewczyną, jesteś super narzeczoną i będziesz super żoną i matką. - pocałował ją.

-Och kochanie... - wtuliła się w niego bardziej.

-Zauważyłeś... jak Magda prawie olewa Gorowiczowa? - zaczęła dyskusje Szyszka z mężem, kiedy to on całował jej ciało.

-Denerwuje się ślubem.

-To nie to. Znam ją, ona prędzej by się cieszyła i była spokojna.

-Przeliczyła się ze słowami.

-Wiem, co mówię.

Jak widać, zachowanie Magdy niepokoi wszystkich domowników.

Szymon siedział na dywanie w swoim mieszkaniu z swoim „przyjacielem” - gitarą basową. Komponował właśnie piosenkę i pisał do niej tekst. A brzmiała ona tak:

-„TY”

Tak długo się wpatruje w Ciebie

Że zapominam o Bożym Świecie...

Tak długo zajmujesz moje myśli

Że jestem w innym świecie...

Krzyk...

Wyraża moją radość

Pocałunek...

Wyraża moje uczucie

Wciąż nie rozumiem...

Czemu jesteś taka skryta...

Wciąż nie rozumiem...

Czemu chcesz uciec...

Pamiętaj...

I tak będę cię kochać...

Pamiętaj...

I tak będę Ci wierny...

Wierzę...

Że kiedyś to zrozumiesz...

Wierzę...

Że kiedyś to zrozumiesz...

Był dumny z tej kompozycji. Chciał zaśpiewać to Ewie.

„Albo Robercie...”.

Wziął ze sobą gitarę i udał się do szpitala, by ponownie odwiedzić rudą. Gdy to miał już wejśc do pokoju, tam leżał ktoś inny.

-Doktorze! - zaczepił doktora Grzegorza. - Co się stało z nią?

-Hmmm? - popatrzył na niego podejrzliwie.

-No... z Ewą... Iwanow...

-Aaaa, ruda.... a wypisała się.

-Jak to?!

-No... wziął ją blondyn i zrobili sruuu!

Galupienko przeklnął pod nosem.

-Wie pan, gdzie mogą być? Cokolwiek?!

-No... chcieli się dziś hajtnąć, ale co ja tam wiem.

-Kurwa mać...

-Jak ja się żeniłem, to najpierw szedłem do urzędu stanu cywilnego...

Na te słowa Szymon zareagował pstryknięciem z palcu i zniknięciem w trymiga. I tak właśnie doktor pomógł mu, więc Domeczek tylko uśmiechnął się pod nosem i pokręcił głową.