"Bo wszyscy jesteśmy rodziną..."

-Pan ją zna? - zapytała Ewa z nutką nadziei w głosie.

Andrzej kiwnął nerwowo głową.

Gdy uważnie przyjrzała się jego spojrzeniu, sama miała identyczne.

-Tata? - nieśmiało spytała, a jej głos drżał.

Czarna aż z wrażenia ścisnęła mocno Perłę i patrzyła na to z miną „Co?! Ale o co chodzi?!”.

Fleczerowicz twierdząco kiwnął głową i uśmiechnął się nieśmiało, a oczy zaczęły piec.

Ewie łza spłynęła po poliku.

-To Ty... - szeptała.

Posadził ją na wózku. Ukucnął przy niej.

-Chciałem cię poznać... bardzo...

-Więc gdzie byłeś?

-Rodzice twojej mamy nie pozwalali nam się spotykać... nasłali na mnie policję... musiałem zmienić imię i nazwisko...

Kolejne łzy spłynęły po jej polikach.

-Kochałem Izabelę... i nadal nie mogę o niej zapomnieć....

Swietłana nie wierzyła w to, co widzi i słyszy.

Wtedy do sali wbiegł cały w pocie Szymon Galupienko. Ledwo co oddech łapał i musiał chwilę odpocząć, więc schylił się i trzymał dłonie na kolanach.

-Szymek?! - Perła był zaskoczony jego obecnością.

-Spóźniłeś się koleżko. - powiedział do niego Borys. - Już jest moja żoną.

-Jeszcze nie. - odezwał się urzędnik. - Jeszcze nic nie jest zatwierdzone.

-I tak się nią zajmiemy – strzelił z palców jeden z tych kolesi. - Grucha nam pomoże

-O nie... - szepnął Szymon. - Nie pozwolę wam na to...

-Nic im nie zrobisz Galupienko! - powiedział Borys jemu w twarz.

-Czyżby... szmatławcu?! - wziął Borysa za kołnierz i rzucił nim na siedzenia.

Urzędnik tylko powiedział do Andrzeja.

-Nie ma małżeństwa! - i uciekł.

Gdy Gruszenko chciał się podnieść, Szymon pociągnął go za włosy i wymierzył cios między oczy.

„Goryle” Borysa chcieli mu pomóc, lecz dzielny Andrzej oraz Perła stanęli do walki.

Czarna odjechała z Ewą w bezpieczne miejsce.

-Tu będziesz bezpieczna... siostrzyczko... - powiedziała Swietłana do Ewy.

Galupienko w bijatyce był bezlitosny. Katował Borysa tak, że złamał mu nos i porobił krwiste rany na ciele.

-To za Robertę skurwielu... - kopnął go. - I za Ewę...

Milicja wkroczyła do sali.

-Co się tu dzieje?! - zapytał milicjant.

-Ci czarni i... ten blondyn są przestępcami! - zeznał urzędnik. - Ten – wskazał na Szymona. - Tylko się bronił....

-Prawda. - potwierdzili Fleczerowiczowie i Perła.

Gdy policja zabrała winnych.

-Kochanie... - Czarna wtulia się w ukochanego. - Jaki Ty męski byłeś mój bohaterze...

-DA! PUNK!

Szymon ukucnął przy Ewie.

-Krew Ci leci. - powiedziała. - Wytrę Ci. - wzięła chusteczkę i starła krew z jego policzka. - Byłeś bardzo dzielny...

-Chciałem was... Ciebie obronić. Myślałem, że mnie milicja zgarnie. Ale ten urzędnik widać bardzo lubi Andrzeja. - popatrzyli jak urzędnik i Fleczerowicz zajęci są wciągającą rozmową i nawet jest śmiech.

-Ten dzień jest szalony...

Gdy Szymon chciał wstać, ona go złapała za rękę.

-Czekaj... - szepnęła.

Przyciągnęła go bardziej do siebie, po czym objęła jego szyję i pocałowała. Po tym przytuliła go mocno.

-Ty przecież wiesz, że cię kocham. - powiedziała.

-Wiem, bo ja Ciebie też.

Patrzyli sobie w oczy. On znacząco spojrzał na urzędnika, a potem na nią. Wiedziała, o co mu chodzi.

-Proszę pana. - zwrócił się Szymek do urzędnika podjeżdżając wózkiem z rudą. - Czy mógłby spełnić pan naszą prośbę? - spojrzał na dziewczynę i oboje uśmiechnęli się do siebie.

Pery i Laura siedzieli przed telewizorem wtuleni w siebie. Nie patrzyli na ekran, mieli zamknięte oczy. Od czasu do czasu głaskał jej dłoń.

-Dobrze mi z Tobą. - szepnęła.

-Wzajemnie.

-Nigdy nie siedziałam tak z kimś... z mężczyzną w ogóle...

-Ja tak siedziałem... to znaczy z dziewczyną tak raz...

-Moje doświadczenia z facetami jest zerowe.

-Totalnie?

-Na maksa.

-Przykro mi.

-Nie, niech Ci nie będzie. Ja po prostu na Ciebie czekałam.

Pery niczym nastolatek zaczerwienił się.

-A... nie jestem dla Ciebie za stary? - zażartował. - Dziesięć lat różnicy.

-Wolę starszych mężczyzn, poza tym wiek nie ma znaczenia.

-Racja! - uśmiechnął się. - Hmmm... jak Ty zniesiesz zapach ryb w domu haha.

-Lubię ten zapach. - uśmiechnęła się.

-To mi zaimponowało!

Robertowie obserwowali ich.

-Jak ja się cieszę, że Pery ma kogoś.

-A mówiłem: każdy znajdzie drugą połówkę!

-O tak! - wtuliła się w niego.

Magda i Szyszka wróciły z zakupów.

-I niech ten pajac tu nie wchodzi, bo zrobię mu harakiri! - warknęła Szysza, a za nią szedł Gahanow obwieszony torebkami.

Szyszenko miała na myśli oczywiście Mariana.

Laura z Peregunem wyszli na przywitanie ich. Trafili akurat na wejście Mariana, który serdecznie ich powitał.

-Dzień Dobry gupi kaloszu!

-Co on powiedział? - nie dowierzała Laura.

-Głupi kaloszu? - Pery też.

-Gumowy bucie? - odpowiedział pytaniem Paździochowicz.

-Czy on jest pijany? - spytał Robert Dawida.

-A kto to kurwa wie. Ten pajac jest i tak pojebem nawet bez whiskacza. A niech mi się urodzi córka, a jemu syn, to zabije! Chociaż... jakiej on kobitce fiuta wsadzi, jak jego jest jak sznurek hahaha!

-On jest nietrzeźwy. - skomentowała Roberta.

-Dowidzenia, kup se trąbkę do pierdzenia hahaha! - Marian omal się nie przewrócił.

Wielkie wejście miał również nasz słynny punkowiec.

Wchodził razem z Czarną jak w polonezie i nucił głośno muzykę ślubną.

Za nimi szli Ewa na wózku, który pchał Szymon, a za nimi Andrzej, który jak widać był wielce wzruszony.

-Powitajcie nowożeńców! - krzyknął dumnie Perła.

-Wzięliście ślub?! Nic nie godosz! - Peregun był zaskoczony.

-Nie my, Czarna jest za młoda jeszcze. To oni! - wskazał z Swietłaną na państwo Galupienko.

Roberta z Robertem w szczególności się ucieszyła.

-Przepraszamy że was nie zaprosiliśmy... - powiedział Szymek. - Wynagrodzimy wam to.

-Spoko, nic się nie stało! - poklepał go Robert. - Wystarczy, że będziesz świadkiem na moim ślubie i na imprezie przed ślubem.

-Będę! - uśmiechnął się.

Ewa podjechała do Roberty.

-Znalazłam tatę.

-O rety! I kto to?

Ta dała jej do myślenia, że to nikt inny jak...

-Andrzej? - szepnęła.

Ruda twierdząco kiwnęła głową.

Przytuliły się.

-To twój szczęśliwy dzień.

-Tak. - łzy wzruszenia poleciały po jej policzkach.

-Ale chyba jednak... - Czarna zaczęła rozmowę w salonie. - ktoś winny nam małe wyjaśnienie... - spojrzała na swojego ojca.

Stanął na środku.

-Lato 1973 roku... pojechałem z kumplem na wakacje do Polski nad morze Bałtyckie... to był prawdziwy rarytas. I tam poznałem dziewczynę.... Izabelę... Od pierwszego wejrzenia się zakochałem. To była najpiękniejsza dziewczyna na świecie. Miała piwne oczy, morelkowe policzki, różowe usta, orzechowe włosy i piękny uśmiech. Szkoda, że jej rodzice nie polubili mnie od początku... byli wściekli, że ich córka spotyka się ze mną... a my się kochaliśmy... i właśnie któregoś dnia... poczęliśmy Ewę... Byłem bardzo młody, ale ten fakt mnie cieszył, tym bardziej, że chciałem spędzić z Izą resztę życia. Kiedy jej rodzina dowiedziała się, że zaszła w ciążę, wyrzucili ją z domu, a na mnie nasłali milicję... Musiałem uciekać... a moja osoba nie była mile widziana w Polsce... Musiałem zmienić osobowość... nazywałem się Borys Iwanow, ale przeistoczyłem się w Andrzeja Fleczerowicza....

-Zawsze wydawałeś taki... niewinny... spokojny... bez jakieś przeszłości... - skomentowała Szyszka.

-Winni są Ci najmniej podejrzani. - dodała Magda.

-Ale wiedziałeś, że mam przybraną siostrę... - powiedziała Czarna.

-I nikt oprócz mnie tego nie wiedział... próbowałem się dostać do twojej mamy... ale twoi dziadkowie stali na przeszkodzie... w końcu zrezygnowałem...i poznałem mamę Swietłany. Ale już dalej sami wiecie, jak się ułożyło dalej.

-Oboje nigdy nie czuliście prawdziwej miłości do siebie... - dodała Swietłana.

-Ewciu... - Andrzej zwrócił się do niej. - Wybacz mi... że zniszczyłem Ci dzieciństwo... Swietłanko... podejdźcie do mnie, proszę.

Obie wykonały jego polecenie.

Złapał je za dłonie.

-Jesteście moimi ukochanymi córkami. Kocham was tak samo i zawsze będę. Chcę teraz dla was jak najlepiej. Cóż... musicie przyjąć fakt, że od teraz jesteście rodziną.... proszę... chociaż odnoście się do siebie z szacunkiem... bo wszyscy jesteśmy rodziną...

Popatrzyły na siebie z pokerową twarzą. Po chwili Ewka nieśmiało wyciągnęła rękę w jej kierunku. Ona spojrzała to na jej dłoń, to na nią. Ruda nieśmiało się uśmiechnęła. Czarna uścisnęła jej dłoń, również z nieśmiałym uśmiechem na ustach.

Andrzej za to uśmiechnął się szeroko.

A pozostali cieszyli się, że wszystko potoczyło się szczęśliwie. A śluby już blisko, a wieczór przedmałżeński jeszcze bliżej.